در اینکه هممون رفتنی هستیم و هیچ کسی موندنی نیست، هیچ شکی نیست.با این وجود با شنیدن خبر فوت هر کسی دلم یه جوری میشه.امروز ناباورانه خبر فوت پیمان ابدی رو شنیدم.اول فکر کردم چشمهام داره اسمش رو اشتباه میخونه.ولی دقت که کردم و یه ذره توی اینترنت گشتم فهمیدم که درست دیدم...یه چیزی گلوم رو چنگ زد...یادم نیست کی بود که تلویزیون یه مصاحبه ازش پخش کرده بود و من با دقت دیدمش.به نظرم خیلی آدم جالبی میومد.از مدل حرف زدنش و اینکه با اینکه سالیان سال ایران نبوده ولی خیلی قشنگ فارسی صحبت میکرد لذت میبردم.یادمه تا چند وقت هرجا فامیلی جمع میشدیم من درباره پیمان ابدی و اینکه چه قدر به نظرم آدم جالبی اومده حرف میزدم.من نه هیچ موقع هشدار برای کبرا 11 رو دیدم و نه به فیلمهای اکشن علاقه ای داشتم، منتهی بعد از اون مصاحبه هر فیلم اکشنی میدیدم یادش می افتادم.همه یه روزی می میرن.ولی به نظر من اینکه چه جوری بمیری خیلی مهمه.پیمان ابدی هم سر کارش مرد.کاری که حتما بهش اونقدر علاقه داشته که به خاطرش زندگیش رو به خطر بندازه.روحش شاد...یادش گرامی...