الان تنها چیزی که از این دنیای لعنتی میخوام، اینه که مامانم مثل قبل بود و من می تونستم برم و گم بشم توی آغوشش.هر چند که هیچ وقت دختر مامانی نبودم و خودم رو خیلی کم توی آغوشش گم کردم ولی الان دلم میخواد برق چشمهای مامانم مثل قبل بود و من می تونستم برم توی آغوشش.بدون اینکه فقط گنگ نگاهم کنه.دلم میخواد با موهام بازی کنه و بگه اینجا همون جای امنیه که دنبالش می گردی.دنیا رو ولش کن...از هیچ چیزی نترس...من اینجام...وااای که چقدر به یه آغوش امن و گرم از نوع مادرانه احتیاج دارم...
Labels: تلخ ِ تلخ