من الان خیلی خوب حال و درد اون کسانی رو که دیپورت میشن رو میتونم بفهمم...
زندگی من شده مثل یه کلاف سردرد گم که هر موقع فکر می کنم سر نخ رو بالاخره پیدا کردم، می بینم نه خیر نه تنها سر نخ پیدا نشده بلکه این چیزی که فکر میکردم سر نخ هستش، سلسله جبالی از گره های ریز و توی هم توی همه!
کسی که اولین ضربه رو تاااب بیاره، بقیه ضربه ها رو هم می تونه تحمل کنه...پس چرا من هی فکر می کنم اولین ضربه رو گذروندم و تاب آوردم...پس چرا هنوز در هم میشکنم؟چرا هنوز مبهوت میشم و به هم میریزم...چرا؟چرا؟چرا؟!
من نه سیاست بلدم متاسفانه نه بلدم ادا دربیارم.من همونم که هستم.واقعا هر چی هستم همونم.ولی انگاری باورش سخته.وقتی راست می گم باور نمیشم.ولی وقتی دروغ میگم هرچند اون دروغ ناخوشاینده ولی باور میشه...
حالم خوب نیست.راستش اصلا خوب نیستم.
فردا امتحان دارم...پایان ترم...هیچی نخوندم...نمیتونم بخونم...
من واقعا به یه موج شادی و انرژی نیازمندم.میشه برام بفرستین لطفا؟!
کاش یه کم از خودت مینوشتی تا بتونیم کمکت کنیم هرچند که میدونم حرفهای منو قبول نداری. ببین رزی منم این دوران رو گذروندم... منتها نمیدونم عاقلانه تصمیم گرفتن خودم بود یا لطف خدا که اون دوران برای من بسیار کوتاه بود. ببین من میدونم تنهایی ومادرت که باید غمخوارت باشه حال درستی نداره و نمیتونه بهت کمکی بکنه... ولی به خدا زندگی و دنیا اونقدرها هم بد وسخت نیست. من هر وقت ازموقعیتم لجم میگیره با خودم میگم خوبه که من یه سقف برای زندگی کردن دارم یه ماشین برای روندن یه کار برای پول درآوردن و خیلی چیزهای دیگه که خودت بهتر میدونی... خودتو بذار جای اون کسایی که مشکل تو رو دارن و امکانات تو رو ندارن... ولی اگه بیشتر بنویسی شاید بتونم کمکی کنم
مهرناز