از دیروز خونه تکونی رو بالاخره شروع کردم.یه خانومه اومده بود کمک که منم پا به پاش کار کردم و البته هنوز کلی کار مونده.مامانم هم نیست و مسافرته.البته اگر بود هم عملا نمیتونست کمکی بکنه.طفلکی مامانم...هنوزم نفهمیدم چرا مامانم باید سکته بکنه و ...
صبح از شدت دست درد بیدار شدم.امروز میخوام همه کارها رو تموم کنم و فردا مال خودم باشه.میخوام برم و تجریش رو بگردم.دیروز دوستم بچه ش به دنیا اومد و چون کارگر اینجا بود نتونستم برم ببینمش.امروز حتما حتما میخوام برم ببینمش.
چهارشنبه سوری هم بدک نبود.آتیشهایی که برپا شده بودن، خیلی بلند و بزرگ بودن و من خیلی سعی کردم که با اون پوتینهای پاشنه بلند از روشون بپرم که نتونستم و در یک فرصت کمی که آتیش ها کم جون شده بودن و دوستان سرگرم تهیه هیزم برای راه اندازی مجدد آتش ها بودن، از روی آتش پریدم.
زدیم و رقصیدیم و دور آتیش هم مراسم سرخپوستی اجرا کردیم و هم مدل آمریکای لاتین که بازو در بازو میچرخن، چرخیدیم و رقصیدیم.ولی درتمام مدت من میدیدم که یه چیزی اون وسط کمه.من بودم، سسل بود و هوارتا آدم دیگه.ولی من بدجوری احساس تنهایی می کردم.
می دونین، دیگه باور کردم که بین من و سسل چیزی نیست و چیزی قرار هم نیست به وجود بیاد، حتی یک دوستی ساده!
راستش خسته شدم بسکه به این قضیه فکر کردم.هر کسی مسوول زندگی خودشه.هیچ چیز رو نمیشه زوری به کسی داد.
آره الان همدیگه رو می بینیم.هرجا من میرم و میفهمه که کجام سریع سر و کله ش پیدا میشه.این روزهایی که داره دنبال خونه می گرده که بخره، خیلی با هم رفتیم و خونه دیدیم.هر کسی ما رو می بینه به من میگه بسه رزی، فیلم بازی نکن.شما دوتا که با همین همش.ولی خودم میدونم که اینجوری نیست.یه چیزی کمه این وسط.هیچ تعهدی وجود نداره.توجهی وجود نداره.من این رو می بینم و با تمام وجودم لمسش می کنم.محبتی نیست.من این سسل رو نمی شناسم.اون سسلی که با من دوست بود و من خیلی دوسش داشتم(نمی گم عاشقشم چون در خودم هیچ کدوم از شرایط عاشقی رو نمی بینم!)دیگه وجود خارجی نداره.
چند روز پیش داشتم برای یکی از درسهای دانشگاهم برای بار دوم فیلم بنجامین باتن رو میدیدم تا خلاصه ش کنم و بنویسمش.یهو وسط فیلم به ذهنم رسید سسل هم مثل بنجامین باتن می مونه.بنجامین از پیری اومد به جوونی و نوجوونی و نوزادی.سسل هم از رفتارهای پخته و مردونه داره میاد سمت رفتارهای تین ایجرانه و خدا می دونه که تا کجا میخواد پیش بره.
البته اونم به من میگه تو هم خیلی عوض شدی.میدونم که خودم هم خیلی عوض شدم و ظاهرا در این تغییرات جایی برای با هم بودن ما وجود نداره.
میدونی خیلی دلم میسوزه.دلم خیلی تنگ میشه برای اون دوران.یه وقتهایی فکر که می کنم، باورم نمیشه من اون رابطه شیرین و خواستنی که البته بدون ایراد هم نبود، رو داشتم.
خیلی حرفها هست که دارم و روی دلم سنگینی می کنن ولی دلیلی برای بازگو کردنشون ندارم.گفتنشون فقط دردم رو بیشتر می کنه.همون دردی که دارم با تمام وجودم سعی می کنم فراموشش کنم.
همه اینها به کنار، سال هشتاد و هشت هم تموم شد.و چقدر زود تموم شد.باورم نمیشه.راستش برخلاف اون چیزی که فکر می کردم، سال خوبی نبود.نه توی زندگی شخصیم و نه توی زندگی اجتماعی.امیدوارم سال جدید سال خوبی برای همه مون باشه.خیلیها لحظه تحویل سال هشتاد و هشت، بودن که الان نیستن،یا زیر خاک هستن و یا پشت میله های زندان و یا معلوم نیست کجان؟!
برای همه اسیرهای خاک طلب آمرزش می کنم و برای همه اسیرهای دربند هم طلب آزادی و آرامش.
سال هشتاد و هشت هرچی که بود گذشت.امیدوارم سال جدید سرشار ازخوبیها باشه.راستش خسته شدم از این آرزوی تکراری که انجام نشدنیه و هرسال دلمون رو خوش می کنیم به سال بعد...
برای من تنها نقطه قوتی که امسال داشت، قبولی توی دانشگاه بود.و البته به یک نکته ایمان آوردم و این هستش که من دیگه حاضر نیستم وارد رابطه ای بشم که هرچند سراسر خوشی و عشق ممکنه باشه ولی حاضر نیستم دوباره خودم رو توی موقعیتی قرار بدم که تهش داغونم کنه.میدونم همه رابطه ها اینجوری نیستن.من توی رابطه با سسل هم علیرغم انتهای ناخوشش و اون همه دردی که کشیدم و حتی خودش هم نفهمید که من چه چیزهایی رو فهمیدم که لهم کرد، کلی چیز یاد گرفتم.ولی دیگه حاضر نیستم با خودم چنین کاری رو بکنم و خودم رو توی این ریسک قرار بدم که دوباره اون همه درد رو تجربه کنم.
البته الان آرومم.آروم که نه...بیتفاوتم.ولی اسمش هرچی که هست دارم سعی می کنم خوب باشم.این چیزهایی که این چند ماهه فهمیدم داغونم کرد.نمیدونم.شاید هم فقط تصورات منه.ولی هرچی که هست احساس بدی بهم داده.ولی سعی کنم توی زندگیم ترانه همه چی آرومه رو جاری کنم...
شاید به قول دوستم فقط این یه نظریه باشه که الان دارم و یه روزی ازش پشیمون بشم.شاید...ولی الان نظرم اینه...
خوب این چایی سرد شد و قرص مسکن هم اثر کرد و دست دردم بهتر شد.من برم به بقیه کارهای خونه تکونی برسم.مواظب خودتون باشین.
این پست آخرین پست سال هشتاد و هشت نیست و فردا آخرین پست امسال رو مینویسم و البته این وبلاگ در تعطیلات سال نو، دایر می باشد!
جوابدونی:
-نسترن عزیزم، من نمیتونم وارد جیمیلم بشم هنوز.خوبی؟!خوش میگذره؟!
-علی آقا من نمیتونم ایمیلم رو باز کنم.اون آهنگ رو تقریبا یک سال پیش از یه سایتی پول دادم و خریدمش.ممنون از لطفت.
-دوستی که راجع به کلاس خودشناسیم پرسیده بودی، توی عید یه پست درباره ش می نویسم.