دیروز دو تا امتحان داشتم.یکیش رو گند زدم.یعنی بدترین امتحانی بود که توی کل دوران تحصیلم داده بودم!اون یکی رو هم عالی دادم!!!فردا هم امتحان دارم.هفته دیگه هم دوتا امتحان.اصلا کشش درس خوندن ندارم.احساس می کنم روی سطح مغزم روغن ریخته و هر چی میخونم توی ذهنم نمیره و لیز میخوره و سر میخوره و میریزه پایین!برای فردا باید یه رمان رو بخونم و نقدش کنم و امتحان هم بدم.ولی هیچی ازش نخوندم هنوز!فقط دلم میخواد بخوابم.سر کار هم نیام.دلم میخواد فقط آشپزی کنم.کیک و دسر درست کنم.غذا بپزم.این کار آرامش عجیبی بهم میده.دیروز به سرم زده بود برم انصراف بدم و برم یه رشته ای مثل آشپزی بخونم.(نمیدونم اصلا همچین رشته ای توی ایران هست یا نه؟)یا اصلا درس هم نخونم و از کارم هم بیام بیرون و برم یه جا آشپزی کنم.یا یه کارگاه بزنم و دسر و کیک درست کنم و بدم دست خلق الله!شاید خنده دار باشه.ولی این کار رو فوق العاده دوست دارم و بدجوری آرومم می کنه!توی این هفته خیلی فکر کردم با خودم و دیدم هیچ چیز زندگی من اون چیزی نیست که دوست دارم.ناشکری نمیکنم.میدونم من موقعیتهایی دارم که شاید برای خیلی ها خوشایند باشه.میدونم که سالم هستم و این بزرگترین نعمته.خانواده درست و حسابی دارم.دوستهای مهربونی دارم.درس خوندم و دارم میخونم.کار دارم.همکارهای خوبی دارم.ماشینی دارم که میتونم سوارش بشم و برم هرجا خواستم.(ای ماشین یکی ازمحرمترینها به منه.چه چیزهایی رو در خودش ندیده.چه حرفهایی رو که از من نشنیده)سقفی دارم بالای سرم.و خیلی چیزهای دیگه...(سلام مهرناز جونم)ولی واقعیتش اینه هیچ کدوم از کارهایی که توی زندگیم کردم همونی نبوده که میخواستم.من اصلا آدم پشت میز نشینی نیستم.کارهای اینجوری من رو میخراشه.خموده م می کنه.داشتم فکر می کردم من تقریبا یک سال و نیم دیگه سی سالم میشه و شاید نصف عمرم گذشته و من هنوز به هیچ کدوم از آرزوهام که نرسیدم هیچ، الان توی موقعیتی هستم که نه تنها دوستش ندارم بلکه بدجوری باعث آزارم میشه و هیچ کس هم مقصر نیست جز خودم...باید یه کاری براش بکنم.من دارم چیکار می کنم با خودم؟!

پ.ن:شنبه و یکشنبه تعطیله آیا؟فقط تهران؟فقط شرکتهای دولتی؟اون وقت من که دانشگاهم قزوینه و شرکت محل کارم هم خصوصیه، آیا دل ندارم که هم باید بیام سرکار و هم باید برم دانشگاه؟!!!

مهرناز جونم چرا فکر می کنی حرفهات رو قبول ندارم؟!قبول دارم.خوب هم دارم!

برای خوندن پست خصوصی براتون یه دعوتنامه فرستادم به همون آدرس جیمیلی که قبلا برام گذاشته بودین.روی لینکی که توی این ایمیله کلیک کنین میتونین وارد وبلاگ بشین یا اینکه اگه از توی میل باکستون نمیخواین برین می تونین روی لینک وبلاگ کلیک کنین و آدرس ایمیل جیمیلتون رو که برام چند ماه پیش فرستادین رو وارد کنین و پسوردتون رو هم وارد کنین تا بتونین وارد وبلاگ بشین و بتونین بخونین.من برای هر کسی که ایمیل فرستاده بود، دعوتنامه فرستادم.اگه دست کسی نرسیده برام توی کامنتدونی ایمیلش رو بذاره تا براش دعوتنامه بفرستم.اگه تا امروز عصر ایمیلتون رو بذارین میتونم دعوتنامه بفرستم.وگرنه فردا که دانشگاه هستم و پس فردا هم دارم میرم شمال.نمیدونم قبلش میرسم بیام نت یا نه.اگه دیر شد نگران نشین.به محض اینکه برگشتم براتون دعوتنامه میفرستم.(یادتون باشه اگه ایمیل برام فرستادین حتما حتما حتما جیمیل باشه)

من الان خیلی خوب حال و درد اون کسانی رو که دیپورت میشن رو میتونم بفهمم...
زندگی من شده مثل یه کلاف سردرد گم که هر موقع فکر می کنم سر نخ رو بالاخره پیدا کردم، می بینم نه خیر نه تنها سر نخ پیدا نشده بلکه این چیزی که فکر میکردم سر نخ هستش، سلسله جبالی از گره های ریز و توی هم توی همه!
کسی که اولین ضربه رو تاااب بیاره، بقیه ضربه ها رو هم می تونه تحمل کنه...پس چرا من هی فکر می کنم اولین ضربه رو گذروندم و تاب آوردم...پس چرا هنوز در هم میشکنم؟چرا هنوز مبهوت میشم و به هم میریزم...چرا؟چرا؟چرا؟!

من نه سیاست بلدم متاسفانه نه بلدم ادا دربیارم.من همونم که هستم.واقعا هر چی هستم همونم.ولی انگاری باورش سخته.وقتی راست می گم باور نمیشم.ولی وقتی دروغ میگم هرچند اون دروغ ناخوشاینده ولی باور میشه...
حالم خوب نیست.راستش اصلا خوب نیستم.
فردا امتحان دارم...پایان ترم...هیچی نخوندم...نمیتونم بخونم...
من واقعا به یه موج شادی و انرژی نیازمندم.میشه برام بفرستین لطفا؟!

-در مورد بلایی که پست قبل سر کیفم اومد باید بگم وقتی کیفم خشک شد نه دیگه بوی پیاز داغ میداد و نه خود کیف از فرم افتاده بود و بیریخت شده بود.همه چیز خوب و نرمال بود.الان هم کیفم تر و تمیز و تپل مپل، روی میزه!

-در مورد وسایل اتاقم و اینکه به غیر از کتابخونه همه چیز رو انداختم بیرون و الان چه جوری در اون اتاق زندگانی می کنم هم باید بگم که یه تخته بود که مال زیر یه تختی بود(یادم نیست تخت کی بود.فقط میدونم که توی انباری بود) و پایه های فلزی داشت.اون رو آوردم و تشکم رو انداختم روش و ملافه های جدید هم کشیدم روی تشک و بالش و لحاف و این شد تخت خوابم.هم ساده س و هم جمع و جور.دقیقا چیزی که میخواستم و هیچ جا نتونستم یه تخت ساده پیدا کنم!

دو تا عسلی داشتیم که هر کدوم سه تا کشو دارن.رفتم و یه آیینه قدی سفارش دادم.آیینه رو زدم به دیوار و یه عسلی گذاشتم سمت راستش و یه عسلی هم سمت چپش.حالا من شش تا کشو دارم برای جا دادن لاکها و لوازم آرایش و جینگول آلات و زلمزیمبوهام و گل سرهام و ...خرت پرتهای چیتان فیتانم!اینم شد میز آرایشم.تازه آیینه ش هم قدیه و راحت میشه خودم رو توش ببینم و لازم نیست مثل قبل برم توی آییته قدی توی هال خودم رو ببینم.فقط باید کشوها رو رنگ کنم و مرتبشون کنم که خوب الان به خاطر امتحان و درس، فرصتش نیست و میره تا بعد از امتحانات!

کتابهای کتابخونه م رو هم تعداد زیادیشون رو منتقل کردم به کتابخونه اتاق مامان اینها و کتابهای جدید و درسیم رو جایگزین کردم.حالا اینجوری هم کتابهام رو از دست ندادم و هم کتابخونه م برای کتابهای جدیدم جا داره!

دکورم رو هم رد کردم و رفت و سایلش رو توی کمد جا دادم.البته کلی خرت و پرت هم از توی کمدم ریختم بیرون.اینجوری هم کمدم سبک تره و هم وسالی زیادی توی چشم نیست که چشم رو خسته کنه!

مبل تکی اتاقم رو هم دادم رفت و الان دیگه مبل توی اتاقم نیست.البته بودنش هم به درد نمیخورد و فقط نقش جالباسی رو ایفا می کرد.

کف پوش و پرده رو هم قراره عوض کنم ولی باشه دیگه بعد از امتحاناتم و توی تابستون.

تازه قراره دیوار اتاقم رو هم خودم رنگ کنم!

فقط توی رودروایسی تردمیلم موندم که ردش نکردم بره که شاید یه روزی یه تکونی به خودم بدم!

کلا من به این قضیه معروفم که همه چیز رو ادیت می کنم.مثلا یه تاپ ساده میگیرم و روش رو یا پولک میدوزم و یا با رنگ پارچه طراحی می کنم.در مورد کفشهام و شالهام هم همینطور.حالا این دایره گسترده تر شده و به تیر و تخته هم رسیده!

-چند وقته هم خیلی وقت کم میارم و هم خیلی خسته و بیحوصله هستم.همه ش دلم میخواد بخوابم.حوصله مهمونی هم ندارم.اصلا یه جور عجیبی شدم.قبلا تا اسم مهمونی میومد کلی ذوق می کردم.با دوستام هم قبلا خیلی زیاد هی مهمونی میرفتیم و مهمونی میگرفتیم.ولی الان...مثلا هم امشب یه مهمونی دعوتم و هم فردا شب.اصلا حال و حوصله رفتن ندارم.صاحب مهمونی امشب از هفته پیش هی اس ام اس زد که حتما بیاد.دیشب هم دوباره زنگ زد.یه جورایی تو رودروایسی موندم.حوصله رفتن ندارم.کلی درس دارم.فردا شب هم همینطور.از خود صاحبخونه خیلی خوشم نمیاد ولی خوب دوستانی که اونجا هستن رو کلی دوست دارم و میخوام به هوای دیدن اونها حتما برم.شنبه رو هم مرخصی گرفتم که برای امتحان یکشنبه مثلا درس بخونم.ولی با این مهمونی رفتن نمیشه!

حالا تصمیم گرفتم هر دوتا مهمونی رو برم ولی دیر برم.مثلا مهمونی امشب رو نه و نیم ده برم و مهمونی فردا چون عزیزترن رو هشت و نیم نه برم.

-امروز رو اومدم سرکار تا مثلا بشینم درس بخونم ولی این باد کولر همچین خمارم کرده که نگووو...امتحان هفته پیش که به خیر گذشت.این دو تا هم به خیر بگذره کلی خوب میشه!

-دیروز به صورت ناخودآگاه زنگ زدم به موبایل دایی کوچیکه که خاموش بود.زنگ زدم خونه ش که کسی جواب نداد.بعدش زنگ زدم به خاله جان که شما میدونین دایی کجاست؟هر چی بهش زنگ میزنم جواب نمیده!!!خاله جان سکوت کرد و بعدش گفت رزی...از مکث خاله جان تازه یادم افتاد که دیگه دایی نیست...دایی پَررر...

-موهام رو بالاخره رنگ کردم.چه رنگی؟تنباکویی!!!حالا دیگه وقتی موهام کج میریزه توی صورتم، انبوه تارهای سفید توی ذوق نمیزنه!

-کی بود ازم پرسیده بود رستوران گیاهی آناندا رو دوست ندارم؟چرا اون رو هم دوست دارم و همیشه خریدم رو از سوپرمارکت اونجا می کنم که خوراکی های گیاهی داره.سوسیس و کالباس گیاهی رو هم از اونجا میخرم.ولی به علت اینکه خانه هنرمندان نزدیک محل کارمه، اونجا بیشتر میرم!

-کسی از ماریلا خبر نداره؟ماریلا اگه اینجا رو خوندی یه خبری از خودت بده دخترجان...

-تعطیلات خوش بگذره.مواظب خودتون باشین.

چه احساسی بهت دست میده که امروز در حالیکه بدون ماشین اومدی سرکار، توی تاکسی در کیفت رو باز کنی که کرایه ت رو آماده کنی و حس کنی یه بویی از توی کیفت میاد.دقت که می کنی میبینی ظرف غذات که درش خیلی هم سفته و اصلا درز نداره، پلاستیک دور درش شل شده و در نتیجه تمام کیفت بوی غذا گرفته.اونم چی؟خوراک سبزیجات که کلی آبکیه و البته به همراه عشق عزیزم، پیاز داغ فراوون طبخ شده!!!بعدش که بیای شرکت ببینی ظرف سالادت هم که زیرش بوده هم بو میده!ظرفها رو دربیاری و ببینی به به کیسه میوه ت هم خیسه و بو میده، بوی پیاز داغ!!!همه رو بشوری و بیای پشت میزت و کیفت رو با دقت نگاه کنی و وسایلش رو دربیاری و ببینی...به به ته کیفت یه جوی باریک از آب کدو و هویج و بادمجان و کلم بروکلی و نخود فرنگی و کرفس و ذرت به راه افتاده البته با اسانس پیاز داغ!منم که از بوی پیاز داغ برخلاف مزه ش حسااابی بیزارم!خلاصه همه وسایلم رو درآوردم و رفتم توی دستشویی و کیف عزیز رو د بساااب!!!

اونم چی رو؟کیفی رو که همه قشنگیش به اینه که سفت و شق و رق وایمیسته.انقدر شستمش که شل و ول شد!

موبایل و voice recorder و کابل موبایلم و فلش مموریم و کیف لوازم آرایشم و جلد عینک(شانس آوردم خود عینک روی کله م بود)کیف پول، ژل شستشوی دست، اسپری، کرم دست، کتاب درسیم (که آورده بودم بخونم) رو شستم.(بماند که موبایل و voice recorder و فلش مموری رو چه جوری شستم.اونم موبایل من که صفحه ش لمسیه و کلی سوسوله برای خودش!!!)

تمام قرصهایی که توی یه کیسه توری قرمز توی کیفم بود، یه اشانتیون عطر، تی بگ های چایی سبز با طعمهای نعنا و پرتقال و بدون طعم، دو تا دونه نوار بهداشتی always و یه بسته آدامس رو هم انداختم دور!

الان هم کیفم رو بعد از ده بار شستن که البته هنوز هم احساس می کنم بوی پیاز داغ میده، رو گذاشتم دم پنجره تا یه ذره هوا بخوره شاید این بو ازش دور بشه.دستهام هم کلی خشک شد از بس با این صابون مایع کیفم رو سابیدم(من دستم به صابون مایع حساسیت داره).مانتوم هم رنگش روشنه و کلی خیس شده.حالا وقتی خشک بشه معلوم میشه که چقدرش خیسیه آب بوده و چقدرش لکه غذا!

بوی پیاز داغ هم رسوب کرده توی دماغم!!!

تازه دیشب هم ناخنهام رو درست کرده بودم و کلی گل و بلبل چسبونده بودم بهشون که البته بر اثر سایش همه شون کنده شدن!(جای شکرش باقی خود لاکها لب پر نشدن تا دیگه کاملا مثل رخت شورها بشم!)

نتیجه میگیریم که همیشه ظرف غذامون رو بذاریم توی کیسه.حتی اگه مطمئنیم که درش کیپه کیپه و مارکش هم خیلی خوبه و امتحانش رو پس داده!!!

البته بعد از خوردن غذا، ظرف غذا هم میره توی سطل آشغال در کنار بقیه مخلفات!!!

روز خوبی رو براتون آرزو می کنم!!!

پ.ن:در راستای بهینه سازی آرزوها، همون روزی که پست پایین رو نوشتم، عصرش با دوتا از دوستان رفتیم رستوران گیاهی خانه هنرمندان و آرزوهای پست قبل رو عملی کردیم.(به جز استیک پنیر البته!)تا دیروقت هم نشستیم اونجا و کلی حرف زدیم و بعدش من اومدم خونه و تا صبح بیدار بودم و درس خوندم و دیروز هم امتحان دادم!

لش میالان در حال حاضر بزرگترین آرزوم اینه که برم توی رستوران گیاهی خانه هنرمندان بشینم و استیک پنیر و ساندویچ الویه بخورم با سالاد سرآشپز و شربت بهارنارنج(کی بود گفت من رژیم دارم؟!).بعدش هم به عنوان دسر یه چایی ودایی با شیرینی مخصوص بزنم بر بدن.توی تراسش هم بشینم و از هوا لذت ببرم.یه هم صحبت خوب هم داشته باشم و حالش رو ببرم...

حالا که نمیتونم از شرکت برم بیرون و برم اونجا و رستوران مورد نظر هم دلیوری نداره، کاش یه آدم مهربونی بود که میرفت و از اونجا برام اینها رو میخرید و میاورد.هی هی هی.قول میدم اگه کسی این لطف رو در حقم بکنه، نهار مهمونش کنم و بعدش عصری باهم بریم اونجا و یه چایی ودایی با شیرینی مخصوص هم مهمونش کنم(کی بود گفت من فردا یه امتحان خفن پایان ترم دارم و هیچی نخوندم؟!)...

طفلی دلم...چه آرزوهای ساده و دم دستی داره...

غذای روح که گیر نیاوردم.رفتم دنبال غذای جسم که ظاهرا از اونم خبری نیست...

هر کی امروز یا در طی این هفته رفت اونجا حتما یاد من بکنه.شاید روحم یه ذره آروم بگیره!!!چون توی این هفته نمیتونم برم اونجا!